Η μη ίδρυση στη Χίο Πειραματικού ή Προτύπου Σχολείου, για την οποία, όπως διαβάσαμε με κατάπληξη σε σχετική ανακοίνωση, η τοπική ΕΛΜΕ επιχαίρει, αποτελεί αδικία και σοβαρότατο πλήγμα για τη νήσο μας, λόγω της διαχρονικής εφέσεως των τέκνων της στη γνώση, καθώς και της συνακόλουθης διάκρισής της στον τομέα των Γραμμάτων και της Παιδείας.
Τα Πειραματικά Σχολεία παρέχουν την ευκαιρία στα άτομα που η φύση ή ο Θεός (ο καθένας ας επιλέξει κατά τις αντιλήψεις του τον δότη) τα προίκισε με αυξημένες νοητικές ικανότητες και συνάμα επιμέλεια και έφεση για μάθηση και γνώση, προκειμένου με την αξιοποίηση αυτών τους των χαρισμάτων να ωφελήσουν ολόκληρη την κοινωνία, όπως δηλώνεται εμφαντικά και στη γνωστή ευαγγελική «παραβολή των ταλάντων».
Η παρεμπόδιση, επομένως, των χαρισματούχων τούτων ατόμων να αξιοποιήσουν τα προσόντα τους αυτά συνιστά ενέργεια αφύσικη, μη ηθική, αντικοινωνική και σε τελευταία ανάλυση αυτοκαταστροφική. Γιατί, πραγματικά, τα παιδιά αυτά -και κατ’ επέκταση η ίδια η κοινωνία- αδικούνται, όταν εξαναγκάζονται να προχωρούν όχι ανάλογα με τα φυσικά κουράγια τους, αλλά να προσαρμόσουν τον βηματισμό τους στο μέσο ή και χαμηλότερο επίπεδο μιας ομάδας, την οποία απαρτίζουν άτομα ποικίλης νοητικής και βουλητικής δυνατότητας. Και φυσικά και ο ταλαντούχος εκπαιδευτικός εξαναγκαζόμενος να προσαρμοστεί σε αυτόν το ρυθμό «χάνεται κυριολεκτικά», καθώς και πρόσθετα εφόδια δεν αποκτά, και όσες γνώσεις κατείχε σταδιακά τις ξεχνά.
Μας θυμίζει δε η ως άνω τακτική εκείνην των επιβόητων τυράννων της αρχαιότητας, οι οποίοι εφάρμοζαν το «κολούειν τα υπερέχοντα» (Ηρόδοτος V.92, ζ΄), εξοβελίζοντας δηλαδή τους ταλαντούχους των πολιτών, προκειμένου να μην καταδειχθεί η δική τους μετριότητα ή ασημότητα, και να παραμένουν στην εξουσία.
Είναι, για να χρησιμοποιήσουμε ένα παράδειγμα από τον αθλητικό στίβο, ωσάν σε έναν αγώνα δρόμου να συμμετέχουν απαξάπαντες αδιακρίτως, με τον αυστηρότατο όμως περιορισμό οι ταλαντούχοι δρομείς να τρέχουν όχι ανάλογα με τις δυνάμεις τους, αλλά να προσαρμόζουν το βηματισμό τους στο μέσο ή και στο χαμηλότερο επίπεδο του πλήθους που συμμετέχει. Πώς κάτι τέτοιο στους μεν αθλητικούς αγώνες θα εκλαμβανόταν άδικο και παράλογο ή και κομπλεξικό, και στον πνευματικό στίβο της γνώσης και της παιδείας -προς όφελος πάντα της κοινωνίας- κρίνεται δίκαιο, λογικό και ηθικό;
Θα το πούμε με πλήρη συναίσθηση της ευθύνης έναντι της τοπικής μας Παιδείας : Η αποστέρηση της Χίου Πειραματικού Σχολείου θα χαρακτηριστεί ως έγκλημα υπό των μελλοντικών μελετητών της Χιακής Ιστορίας.
Κ.Ε.ΦΡΑΓΚΟΜΙΧΑΛΟΣ
